Armia japońska faworyzowała samoloty o zredukowanej do minimum masie konstrukcji, co zapewniało im wyjatkową zwrotność i bardzo długi zasięg kosztem wytrzymałości. Podejście to okazało się skuteczne w walkach manewrowych na małych i średnich wysokościach. Punktem kulminacyjnym było stworzenie serii myśliwców А6М Zero.
Do końca II wojny światowej japońscy konstruktorzy stanęli przed koniecznością ulepszenia samolotów pod kątem szybkości, charakterystyki wysokościowej oraz przeżywalności. Osiągnęli częściowy sukces dzięki unikalnej serii Kyushu J7W, jednak samoloty te nigdy nie zostały sprawdzone w boju ze względu na zakończenie wojny.